θεραπευτήριος

-α, -ο (Μ θεραπευτήριος, -ία, -ον)

αυτός που συντελεί στη θεραπεία

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το θεραπευτήριο

ίδρυμα όπου θεραπεύονται ασθενείς, νοσηλευτήριο («θεραπευτήριον ο Ευαγγελισμός»)

μσν.

το ουδ. ως ουσ. τό θεραπευτήριον

τρόπος θεραπείας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεραπευτήρ. Με τη νεοελλ. σημ. «νοσοκομείο» η λ. μαρτυρείται από το 1894 στην εφημερίδα Άστυ].